“O día que aprendín a ler comprendín finalmente o que miña nai me contaba de que os libros eran o tesouro do saber dos brancos. Mais cando comecei a escribir estiven en desacardo con ela. Porque escribir foi sempre para min unha forma de falar con quen non está. Unha maneira de encher os ocos dunha vida chea de ausencias. Escribir é continuar as conversas que quedan penduradas do aire...”
María Reimóndez. Pirata. Vigo, Xerais, 2009, páx. 215
Ningún comentario:
Publicar un comentario