Tobias Wolff (EE UU, n. 1945) está na nosa biblioteca desde fai tanto tempo que as veces un parece descubrilo botando as mans nos cedés de Dylan (mentira: non temos un, aínda que si un DVD)) ou nos cómics de Taniguchi (mentira: temos un montón, pero intocados e impolutos, non vaia ser).
Wolff é fundamentalmente escritor de relatos breves; un auténtico mestre e un dos máis importantes agora mesmo nos EE UU, un país no que os escritores de short stories -como din eles- abundan e destacan pola súa calidade (tes posibilidade de ler un de Wolff e moitos doutros autores en Antología del cuento norteamericano, editado-antologado por Richard Ford, colega de Wolff, que podes atopar na nosa biblioteca na sección de Literatura Inglesa). Mais tamén é autor de libros autobiográficos, como este que nos ocupa, publicado en 1989 en EE UU, e en castelán desde 1991 (Alfaguara).
Este relato autobiográfico, que non novela -se ben alguén pode dicir que ten aspecto de tal- narra a vida de Toby (Tobias Wolff) entre 1955-1960, quen dicide cambiarse o seu nome por Jack, pensando en Jack London , o seu heroe, autor que xa non soe ser lido polos adolescentes, alomenos polos destes lares. Primeiro en Salt Lake City, Utah, e logo nun pobo do Estado de Washington, ao oeste, cerca de Seattle, patria do suicida que todos coñecemos. E sempre coa súa nai, pois o pai e o seu irmán, tamén escritor, viven no leste de EE UU. Falamos pois da etapa da vida de Tobias Wolff entre os dez e os quince anos, e aí vemos cómo unha incomprensible carambola vital, ou cósmica, evita o que parecía lóxico e necesario: a entrada de Toby no mundo da delincuencia. Polo camiño atopamos un pouco de todo: rifles apuntando a persoas que pasan pola rúa, falsificación de cheques, fuga a Alaska -ou polo menos o intento-, pelexas, cans, palizas recibidas por un padrastro de imposible personalidade, telepatía entre nai e fillo, mentiras que chegan a ser creídas a pés xuntillas polo seu adolescente creador, condución de vehículo de madrugada a toda velocidade, sen carnet e con can asomado á ventanilla, monxas que se confesan a nenos, arcos , frechas, indios, música, literatura, crentes en extrañas fes, roubo a familias pobres, scouts, simulación, simulación, simulación...
Ou sexa, vida.
(Este ano estuvimos con este libro no club de lectura. e non foi mal a cousa. É un bo libro, pero ademais é un bo libro para ler á túa idade. Supoñendo que os estudantes de ESO e bacharelato lean este blog, claro é... ¿É o caso...?).
Ningún comentario:
Publicar un comentario